Od świtu do zmierzchu: kalejdoskop emocji

Narodziny i śmierć. Początek i koniec. Świt i zmierzch. Antonimy, czyli wyrazy przeciwstawne. Ich rola? Polaryzacja. Skrajne znaczenia budzące skrajne emocje. Skłaniają do kategoryzowania, patrzenia na świat w czarno – białych barwach. Istnieje tylko „tak” i „nie”. Coś musi się jednak wydarzyć, by świt stał się zmierzchem – nigdy nie następuje to gwałtownie i zaraz po sobie. Pewne działania natury, cykl doby, upływ czasu – to zmiany, przeobrażenia, metamorfozy. Tak jak wspomniany świt staje się porankiem, ten południem, gdy słońce w zenicie, tak po narodzinach rozpoczyna się życie obfitujące w całą paletę zdarzeń.
Cohaere Ensemble poprzez dobór dzieł epoki baroku pokazuje muzyczny zapis cyklu życia bazując na znaczeniach i kolorach tonacji danych utworów. Począwszy od czułej, radosnej tonacji G-dur w suicie klawesynowej Jana Sebastiana Bacha (czyżby wesoły Gavotte obrazował dziecięcą zabawę?) przechodzi do słodkiej, niezwykle miłej dla ucha tonacji h-moll w suicie Telemanna. Oddanie, uświęcenie, ale wciąż radość niesie ze sobą lato życia – tu tonacja A-dur i duet fletowo
– skrzypcowy Josepha Bodin de Boismortier. Uwerturą francuską rozpoczyna się Symfonia triowa Pierra Gaultier de la Marseille. Każda z jej kolejnych części jest tańcem i każda zawiera w sobie odrębną opowieść – mimo to pozostajemy w poważnym charakterze który zwiastuje kolejny punkt programu – drugą sonatę Michela Corette ze zbioru Les Delices de la Solitude – Przyjemności samotności. Poruszająca, boleśnie słodka a czasem wręcz wirtuozowska partia wiolonczeli niezwykle sugestywnie obrazuje schyłek życia. Alegorię przeobrażeń w tonacji h-moll ( oznaczającej samotność, melancholię) Cohaere przedstawia poprzez dzieło Francoisa Couperin ze zbioru Les Nations – La Francoise. Monumentalna Sonada i francuskie tańce w finale nie stwarzają jednoznacznego wrażenia – skłaniając ku refleksji, że być może między wspomnianymi słowami „tak” i „nie” jest, właśnie, „być może”…